یک شب اعرابی زنی مر شوی را

 گفت و از حد برد گفت و گوی را

شبی زنی عرب خطاب به شوهر مباحثه ای را اغاز نمود بحدیکه از حد معمول و طبیعی مکالمه فراتر رفت

*************************

کین همه فقر و جفا ما می‌کشیم

 جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم

میگفت چرا ما‌متفاوت از دیگران هستیم و تمام ظلم و فقر روزگار از ان ماست

همه هستی در خوشی و ما در فقر و ناخوشی و تنگدستی امرار معاش می نماییم

**********************************

نان‌مان نه نان خورش‌مان درد و رشک

 کوزه‌مان نه آب‌مان از دیده اشک

نانی برای تناول نداریم و خوراکمان درد و اندوه و رشک زندگی دیگران است

سبوی ابی نداریم و در واقع اشک دیدگانمان را می نوشیم

*******************************

جامهٔ ما روز تاب آفتاب

 شب نهالین و لحاف از ماهتاب

لباس ما از عدم پوشاک تابش خورشید است و شب بالشت و تشک و رواندلزمان مهتاب اسمان

*******************************

قرص مه را قرص نان پنداشته

 دست سوی آسمان برداشته

ماه اسمان را قرص نانی میپنداریم و برای نیل بدان چشم و دست به اسمان دوخته ایم

*******************************

ننگ درویشان ز درویشی ما

 روز شب از روزی اندیشی ما

حتی فقرا نیز از شدت فقر ما عار دارند و در حقیقت روز روشن از شدت طلب روزیمان به تاریکی گراییده است

***************************

خویش و بیگانه شده از ما رمان

 بر مثال سامری از مردمان

اشنا و بیگانه و وابسته فامیل از ما گریزانند درست مانند سامری قوم موسی که از مردم فرار میکرد

*************************************

گر بخواهم از کسی یک مشت نسک

 مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک

اگر لز صاحب خیری مقداری گوشت قربانی بخواهیم از فراوانی تقاضا با الفاظ توهین امیز مواجه میشویم

******************************

مر عرب را فخر غزوست و عطا

 در عرب تو همچو اندر خط خطا

در قوم عرب صدقه و بخشش موجب افتخار است ولی از شدت وقر  ما را به چشم خاطی مفرط میبینند

**********************************

چه غزا ما بی‌غزا خود کشته‌ایم

 ما به تیغ فقر بی سر گشته‌ایم

کدام جنگی ما بدون کارزار در حقیقت جان باخته ایم و در واقع از تیزی فقر سری بر تنمان نماده تا مدعی زندگانی شویم

****************************

چه عطا ما بر گدایی می‌تنیم

 مر مگس را در هوا رگ می‌زنیم

ما با واژه بخشش بیگانه ایم و طبل گدایی رابر گردن انداخته ایم و از شدت فقر مگس را نیز در هوا شکار میکنیم

********************************

گر کسی مهمان رسد گر من منم

 شب بخسپد دلقش از تن بر کنم

از شدت فقر اگر مهمانی برایمان بیاید لباسهای او‌را نیز  از تنش خارج میکنیم

پایان بخش

۱۱۱